Ανατρέχουμε πίσω στο χρόνο, στη φιλμογραφία του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και συγκεκριμένα στην (αισιόδοξη για τα δεδομένα του) ταινία «Άγριες Φράουλες» του 1957.
Ένας ηλικιωμένος καθηγητής ιατρικής πηγαίνει από την πόλη της Λουντ στη Στοκχόλμη προκειμένου να βραβευθεί για την προσφορά του στην επιστήμη. Στο ταξίδι του ανακαλεί διάφορες πτυχές του παρελθόντος του κάνοντας, έτσι, με έναν ιδιαίτερο και έμμεσο τρόπο – σε αρκετά μεγάλη ηλικία πλέον – αυτοκριτική για την πορεία του τα χρόνια της ζωής του.
Για άλλη μια φορά ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν καταφέρνει να μας προβληματίσει, με τη σκηνοθετική του άποψη αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα, τα προβλήματα και την παράξενη ομορφιά του ανθρώπινου ψυχισμού μέσα από μία άρτια δομημένη δωρικότητα. Οι ηθοποιοί αποδίδουν πολύ ωραία τους ρόλους τους, αποδεικνύοντας γιατί αποτελούσαν αρκετά συχνές επιλογές εκείνη την εποχή, στη φιλμογραφία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Η ταινία αυτή δικαίως κατατάσσεται από πολλούς στα κλασσικά αριστουργήματα του 20ου αιώνα και αυτό άλλωστε είναι εμφανές από την πληθώρα βραβείων και λοιπών υποψηφιοτήτων κινηματογραφικών φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς.
Το τρέιλερ της ταινίας:
Σαραντάκης Αλέξανδρος
.png)